13-sep-2019: naar Boothbay Harbor, Maine

Het ontbijt bij Horizons was even lekker als gisteren, en de ontvangst was zo mogelijk nog hartelijker.

Daarna rap De Tank ingeladen en onder een strak blauwe hemel met pakweg 13 graden onderweg naar nieuwe bestemmingen. We waren nog maar 10 minuten onderweg op de US-1 toen we een grote openlucht romelmarkt tegenkwamen. Allemaal mensen uit de omgeving die kramen vol junk hadden opgezet op eeen groot parkeerterrein. We hebben er heerlijk een kwartiertje  rondgestruind, mensen en dingetjes bekijken.

Daarna terug de auto in, op weg naar Freeport. Randee had ons verteld dat er daar een L.L. Bean outlet zat, waar je met leuke kortingen allerlei kleding kon kopen. Het bleek een compleet outlet-emporium te zijn: niet alleen L.L. Bean, maar ook Nike, de Navy Store en andere grote merken zaten er met een outlet. Ze hadden er zelfs een gratis parkeergarage voor de klanten neergezet – overal moet je betalen voor parkeren maar hier niet...

Afijn, een vest, overhemd en t-shirt en pakweg $130 later kwamen we weer buiten J. Niet heel goedkoop maar wel mooi spul.

Daarna terug de auto in, met de bedoeling door te rijden naar Bath. Dat moest een fraai stadje zijn, welvarend, met een leuke Main Street. Bij binnenrijden van het stadje even het visitor-center in gestapt, alwaar een enthousiaste oudere dame ons in geuren en kleuren enthousiast vertelde over het imposante verleden van Bath, dat het de plaats was waar in de 17e eeuw de amerikaanse koopvaardij hun schepen liet bouwen en dat er dus een rijke historie was. Dat bleek ook wel want op Front Street stonden naast elkaar 4 panden van de First Federal Savings & Loan Association of Bath...

Op een werfje achter Front Street waren vrijwilligers bezig om van af tekeningen en historische bechrijvingen een klassieke houten 50-voets sloep uit 1607 na te bouwen (https://mfship.org).

We  kregen van een alleraardigst oud baasje spontaan een privé-rondleiding door het visitor-center en op de werf. Een soort Batavia-project in het klein, maar daarom niet minder imposant. Het hele project draait op vrijwilligers, maar om hem waterdicht te krijgen moet je breeuwen (touw en teer tussen de planken in werken, zodat het geheel kan bewegen maar wel waterdicht blijft). Dat is kennelijk een vak apart en er zijn nog maar weinig mensen die dat kunnen. Ze laten deze boot breeuwen (“caulking” in het Engels) voor $50 per uur. Dat is echt nog dik geld verdienen...

Na de rondleiding zijn we doorgereden naar Boothbay Harbor, waar ik een kamer in het oudste familie-motel van het dorp hard geboekt, tegen een schappelijke prijs (de Maine kust is flink duur, en Boothbay is nog extra duur). Maar ja... alle waar naar zijn geld. Een keurig motel uit de jaren 50, liefdevol onderhouden door een alleraardigst baasje. Alles was nog uit de jaren ’50, behalve gelukkig de bedden. Een douche van 60x60 en een toilet waar ik niet meer normaal op kon zitten, zo klein was de ruimte. Maar wel rustig gelegen en 100 meter van het hart van het dorp: de haven.

We hebben op het gemakje wat rondgelopen en het dorpje verkend, genietend van het dalende zonnetje. Daarna bij de Harborside Tavern heerlijk gegeten: Jeanet een lobster-roll met frieten en ik een clamshowder gevolgd door fish and chips. De vis die ze hier als “haddock” verkopen heet bij ons gewoon schelvis en in dit geval is de fish & chips dus een speciaaltje (ofwel lekkerbek) met friet. De frieten zijn gecoat in een heerlijke kruidenmix en het geheel wordt geserveerd met een eigenbrouw tartar-sauce die ze op een of andere manier aangelengd hebben met chilisaus. Errug lekker!

En daarna terug naar The Midtown Motel om daar al snel uitgeput in bed te kruipen.

Vrijdag de 13e was toch wel weer een erg leuke dag!